Nie ma mowy: Farmer’s Lost Cow Reappears and You Won’t Believe What Happens Next!

„Nie, nie, nie, nie! To niemożliwe!” wykrzyknął Bill, a jego głos odbił się echem od pobliskich drzew. Niedowierzanie wypełniło jego oczy, gdy spojrzał na widok przed sobą. To była Daisy, jedna z jego ulubionych krów, którą stracił w ponury poranek osiem miesięcy wcześniej.

Nigdy nie przypuszczał, że jeszcze ją zobaczy. Z każdym mijającym miesiącem i brakiem śladu ukochanej krowy, stopniowo tracił wszelką nadzieję. A jednak była tam, tuż przed nim, jak gdyby nigdy nic.

Jednak wśród jego podekscytowania coś sprawiło, że Bill zatrzymał się w miejscu. „Chwileczkę…”, powiedział Bill, głośno wyrażając swoje zdumienie. Następnie przeszedł do cichego szeptu: „Czy to możliwe?”. Ostrożnie podszedł kilka kroków bliżej: „Czy naprawdę widzę to, co myślę, że widzę?”. Każdy krok był powolny i celowy, a dźwięk liści chrzęszczących pod jego butami rozbrzmiewał w cichym otoczeniu. Daisy spojrzała w górę i nagle był pewien.

„Co u licha!”, krzyknął Bill, a jego twarz zbladła. Zimny pot zaczął zbierać się na jego czole. „Nie mogę uwierzyć własnym oczom!”, zawołał ponownie, starając się pojąć scenę przed nim…”

Bill wciąż doskonale pamiętał dzień, w którym zaginęła Daisy, jego ulubiona krowa. Kiedyś lubił letnie popołudnia, ale teraz były one nieznośnym przypomnieniem tamtego niszczycielskiego dnia. Każdy słoneczny dzień przypominał mu o stracie ulubionej krowy.

Kiedy zamykał oczy, wspomnienia powracały, jakby działy się w teraźniejszości. To było bolesne, ale nie mógł się powstrzymać. Działo się tak za każdym razem, gdy zamykał oczy.

Dzień zaczął się jak każdy inny – Bill był na polu o świcie, pielęgnując swoje uprawy z troską wynikającą z wieloletniego doświadczenia. Słońce przemierzało niebo, kąpiąc farmę w ciepłym, złotym świetle. Ten spokój był ostrym kontrastem dla zamieszania, które wkrótce miało się rozwinąć.

Bill z niecierpliwością czekał na zakończenie dnia relaksującą lekturą, łapiąc ostatnie promienie słońca z wygodnego hamaka. Z wesołą melodią odbijającą się echem w jego głowie, melodią z piosenki, którą usłyszał w radiu wcześniej tego dnia, Bill pracowicie zajmował się swoimi polami. Jego ręce były pokryte ziemią, kiedy zaczęło go ogarniać dziwne uczucie niepokoju.

Zdecydował się na szybki spacer, aby sprawdzić krowy na południowym pastwisku. Idąc starą polną drogą, chłonął widoki i dźwięki lata – ptaki ćwierkające wesoło na drzewach, brzęczące owady i delikatny szelest liści na delikatnym wietrze.

Zagwizdał, idąc w kierunku swoich krów, nie mogąc się doczekać, by znów je zobaczyć. Każdego ranka widok krów rozjaśniał mu oczy. Natychmiast poprawiało mu to humor, bez względu na to, w jakim był nastroju. Ale tego ranka stało się zupełnie odwrotnie… Ponieważ kiedy zbliżył się do pastwiska, wesołe gwizdanie Billa nagle się zatrzymało. Jego oczy rozszerzyły się z niedowierzania na widok sceny przed nim.