Ο Μπιλ θυμόταν ακόμα έντονα τη μέρα που η Ντέιζι, η αγαπημένη του αγελάδα, εξαφανίστηκε. Κάποτε του άρεσαν τα καλοκαιρινά απογεύματα, αλλά τώρα του θύμιζαν αφόρητα εκείνη την καταστροφική μέρα. Κάθε ηλιόλουστη μέρα αποτελούσε μια σκληρή ανάμνηση της απώλειας της αγαπημένης του αγελάδας.

.

Όταν έκλεινε τα μάτια του, οι αναμνήσεις επέστρεφαν σαν να συνέβαιναν στο παρόν. Ήταν οδυνηρό να το ξαναζήσει, αλλά δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς. Αυτό συνέβαινε κάθε φορά που έκλεινε τα μάτια του.

.

Η μέρα είχε ξεκινήσει όπως όλες οι άλλες, με τον Μπιλ να βρίσκεται στα χωράφια την αυγή, φροντίζοντας τις καλλιέργειές του με ένα επίπεδο φροντίδας που προέκυπτε από χρόνια εμπειρίας. Ο ήλιος είχε κάνει το ταξίδι του στον ουρανό, λούζοντας το αγρόκτημα με ζεστό, χρυσό φως. Αυτή η ηρεμία ήταν μια έντονη αντίθεση με την αναταραχή που θα ξεδιπλωνόταν σύντομα.